by the hands of

mănus, ūs (dat. manu for manui:

alternae manu,

Prop. 1, 11, 12; 2, 1, 60), f. [root man-, ma-, to measure; Sanscr. ma, measure, moon; cf. Germ. Mond, moon, and O. H. Germ. mund, hand; Angl.-Sax. mund], a hand.

Lit.:

quam vero aptas, quamque multarum artium ministras manus natura homini dedit!

Cic. N. D. 2, 60, 150:

vas in manus sumere,

id. Verr. 2, 4, 27, § 62:

Epicurum in manus sumere, i. e. scripta Epicuri,

id. Tusc. 2, 3, 8:

pyxidem in manu tenere,

id. Cael. 26, 63:

manum porrigere ad tradendum aliquid,

id. ib.:

de manibus deponere,

to lay out of one's hands, lay down, id. Ac. 1, 1, 2. ponere, id. Q. Fr. 1, 1, 8:

extorquere,

to wrest from one's hands, id. Cat. 1, 6, 13:

e manibus dimittere,

to let go out of one's hands, id. Or. 30, 105: manum ad os apponere, i. e. to lay the finger on the lips in token of secrecy, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4: alicui in manu esse, to be obvious, clear:

neque mihi in manu Jugurtha qualis foret,

Sall. J. 14, 4:

(feminas) in manu esse parentium, fratrum, virorum,

subject to, Liv. 34, 2, 11; cf.:

minus filiae uxores sorores quibusdam in manu erunt,

id. 34, 7, 11: in manibus esse, to be in everybody's hands, to be well known:

est in manibus oratio,

Cic. Lael. 25, 96:

est in manibus laudatio,

id. Sen. 4, 12; id. Brut. 33, 125.—Also, to be near:

hostes sunt in manibus,

near to us, close by us, upon us, Caes. B. G. 2, 19, 7; also, to be present: attendere, quae in manibus sunt, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 1; Verg. A. 10, 280: in manibus habere, to have in hand, to be engaged on a thing:

omnia, quae in manibus habebam, abjeci,

Cic. Att. 13, 47, 1:

habeo opus magnum in manibus,

id. Ac. 1, 1, 2:

philosophi quamcunque rem habent in manibus, in eam, etc.,

id. Tusc. 5, 7, 18; id. Sen. 7, 22; id. Cael. 27, 65:

milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

id. Rep. 2, 37, 63; cf.:

dum occasio in manibus esset,

Liv. 7, 36, 10:

inimicorum in manibus mortuus est,

among, Cic. Inv. 1, 55, 108:

manu tenere,

to know for certain, id. Brut. 80, 277.— Pass.:

manibus teneri,

to be certain, evident, Cic. Sest. 32, 69: habere in manibus, to fondle, caress, make much of:

sic in manibus (inimicum meum) habebant, sic fovebant, etc.,

id. Fam. 1, 9, 10:

in manus venire,

to come to hand, id. Q. Fr. 2, 15, b, 1:

proelium in manibus facere,

to fight at close quarters, Sall. J. 57, 4:

ad manum habere,

to have at hand, have in readiness, Quint. 12, 5, 1:

ad manum esse,

at hand, in hand, near, Liv. 9, 19: ad manum venire or accedere, to come hand to hand, come to close quarters:

nonnumquam etiam res ad manus, atque ad pugnam veniebat,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28; Nep. Eum. 5, 2; Liv. 2, 30:

ut venere in manus,

Tac. A. 2, 80:

ut ventum in manus,

id. H. 4, 71:

adire manum alicui, v. 1. adeo: ad manum intueri aliquid,

at hand, close by, hard by, Plin. 35, 10, 36, § 97:

prae manu or manibus,

at hand, in readiness, in hand, Plaut. Bacch. 4, 3, 10; App. M. 6, p. 180, 32; Ter. Ad. 5, 9, 23; Gell. 19, 8:

quem servum ille habuit ad manum,

Cic. de Or. 3, 60, 225:

servus a manu,

i. e. a scribe, secretary, Suet. Caes. 74:

de manu dare,

to give with one's own hand, Lampr. Alex. Sev. 37: de manu in manum quippiam tradere, to deliver from hand to hand, i. e. with great care, Cic. Fam. 7, 5, 2: manum ferulae subducere, to take the hand from the rod, i. e. to be too old for the rod, Juv. 1, 15: e manu (for eminus; opp. cominus), from a distance: quae mea cominus machaera atque hasta hostibit e manu, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 212 Vahl.): plenā manu, with a full or plentiful hand, bountifully, liberally:

plenā manu dare,

abundantly, Sen. Ben. 1, 7, 2; id. Ep. 120, 10; id. ad Polyb. 9, 7;

so trop.: Hortalus, quam plenā manu nostras laudes in astra sustulit,

Cic. Att. 2, 25, 1; so,

plenis manibus pecuniam largiri,

Lact. 3, 16, 15; cf.:

quemquam vacuis a se manibus abire pati,

Sen. Brev. Vit. 14, 5: manibus pedibusque aliquid facere (Greek pux kai lax), with hands and feet, i. e. with all one's power, with might and main, Ter. And. 1, 1, 134:

per manus,

with the hands, Caes. B. G. 6, 37:

per manus servulae,

by her assistance, Cic. Att. 1, 12, 3: per manus tradere, to deliver from hand to hand, from mouth to mouth, to hand down from father to son:

traditae per manus religiones,

Liv. 5, 51: per manus, also, by force, by main force, forcibly:

per manus libertatem retinere,

Sall. J. 31, 22: inter manus, in one's hands, under one's hands:

agger inter manus proferebatur,

Caes. B. C. 2, 2:

villa crescit inter manus,

Sen. Ep. 12, 1:

nihil adhuc inter manus habui cui majorem sollicitudinem praestare deberem,

Plin. Ep. 2, 5, 2:

scripta quae inter manus habes,

are occupied with, id. ib. 5, 5, 7.— Trop., palpable, evident:

ante oculos interque manus sunt omnia vestras,

Verg. A. 11, 311; cf.:

manus inter parentum,

id. ib. 2, 681: inter manus, also, in one's hands, in one's arms:

abripite hunc intro actutum inter manus,

Plaut. Most. 2, 1, 38:

e convivio auferri,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28: sub manu and sub manum, at hand, near, readily, immediately, on the instant: Vocontii sub manu ut essent, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 2:

quo celerius, ac sub manum annuntiari cognoscique posset, quid in provincia quāque gereretur, etc.,

Suet. Aug. 49; Sen. Ep. 71, 1: sub manus succedere, according to one's wish, [p. 1112] Plaut. Mil. 3, 2, 59: alicujus manu esse, to be from or by one's hand:

epistulae quae quidem erant tua manu,

Cic. Att. 7, 2, 3; cf. id. ib. 8, 13, 1 (cf. II. C. infra): manu, with the hand, by hand, i. e. artificially, opp. to naturally, by nature: manu sata, i. e. by the hand of man, opp. to what grows wild. Caes. B. C. 3, 44:

urbs manu munitissima,

Cic. Verr. 2, 2, 2, § 4:

quaedam ingenia manu, quod aiunt, facienda sunt,

Sen. Ep. 52, 1:

quidam et liberos ejurent et orbitatem manu faciant,

id. ad Marc. 19, 2: morbi, quos manu fecimus, i. e. which we produce by our own fault (e. g. by intemperance), Sen. Brev. Vit. 3, 3: oratio manu facta, artificial, elaborate, opp. to natural, simple, id. Ep. 115, 2: manu mederi, to be a surgeon, Cels. praef. 1: manibus aequis or manu aequā, with equal advantage:

manibus aequis abscessum est,

Tac. A. 1, 63:

aequā manu discedere,

to come off with equal advantage, Sall. C. 39, 4: manus afferre, to lay hands on; trop., to destroy or weaken:

qui diutius torqueri patitur, quem protinus potest liberare, beneficio suo manus affert,

Sen. Ben. 2, 5, 3:

manum inicere alicui,

to lay the hand on one, to detain, arrest him, Cic. Rosc. Com. 16, 48: manum dare, to give or lend a hand, to help, assist, Quint. 2, 3, 7: manus dare or dedere, to give the hands to be bound; hence, in gen., to give up, yield, surrender:

perpende, et, si tibi vera videntur, Dede manus, aut, si falsum est, accingere contra,

Lucr. 2, 1043:

fateor, manus vobis do,

Plaut. Pers. 5, 2, 72:

donicum aut certe vicissent, aut victi manum dedissent,

Nep. Ham. 1; cf. Caes. B. G. 5, 31; Cic. Att. 2, 22, 2; Ov. H. 4, 14; 17, 260; Verg. A. 11, 568; Lact. 5, 1, 3:

brevi manu,

immediately, without delay, Dig. 23, 3, 43, § 1:

longā manu,

slowly, tediously, ib. 46, 3, 79: manum tollere, to raise the hand in token of an intention to yield, to yield, submit: cedo et tollo manum, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 28: manus tollere, to raise the hands in token of admiration or astonishment, Cic. Ac. 2, 19, 63: manus tendere ad aliquem, less freq. alicui, to stretch out the hands to one to implore assistance, Caes. B. G. 2, 13; Cic. Font. 17, 38:

quae Romanis manus tendebant,

Caes. B. G. 7, 48:

dextram Italiae,

Cic. Phil. 10, 4, 9:

manu sternere aliquem,

with the sword, Verg. A. 9, 702: utrāque manu, with both hands, i. e. willingly, readily, Mart. 1, 16, 9:

manus manum lavat,

one hand washes the other, one helps the other, Sen. Apoc. 9 fin.; Petr. c. 45, 13; Plin. 35, 10, 36, § 80: manum non vertere, not to turn the hand, prov. for to take no pains, make no effort:

qui se fatentur virtutis causā ne manum quidem versuros fuisse,

Cic. Fin. 5, 31, 93; cf. App. Mag. p. 311.

Transf.

The hand as the instrument used in fight; hence, personal valor, bravery:

ne usu manuque reliquorum opinionem fallent,

Caes. B. C. 3, 86:

manu fortissimus,

Liv. 39, 40:

manu fortis,

Nep. Dat. 1, 3:

manu vincere,

Ov. M. 1, 448:

manu capere urbes,

by force of arms, Sall. J. 5, 5:

manum committere Teucris,

to fight, Verg. A. 12, 60; so,

conserere manum,

Liv. 21, 39; 25, 11; 27, 33:

conferre manum,

Liv. 10, 43; Verg. A. 12, 345:

in proelia Ferre manum,

id. ib. 5, 403; cf.:

et vice teli saevit nuda manus,

Juv. 15, 54.—

Force, violence, fighting, close combat:

res venit ad manus atque ad pugnam,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

venire ad manum,

Liv. 2, 30:

accedere ad manum,

Nep. Eum. 5:

in manus venire,

to come to an engagement, come to close quarters, Sall. J. 89, 2:

pugna jam ad manus venerat,

Liv. 2, 46:

non manu, neque vi,

force, violence, Sall. J. 31, 18; so Tac. Agr. 9.—

Of the hand of an artist:

manus extrema non accessit ejus operibus,

the last hand, the finishing touch, Cic. Brut. 33, 126: aptius a summā conspiciare manu, when you have given yourself the finishing touch, i. e. have completed your toilet, Ov. A. A. 3, 225:

carmen nondum recepit ultimam manum,

has not yet received the last polish, Petr. 118.—Hence, extremam bello Imponere manum, to put the finishing hand to the war, to bring it to a close, Verg. A. 7, 573.—Prov.: manum de tabula, lit., the hand from the picture, i. e. enough, Cic. Fam. 7, 25, 1.—

A hand, handwriting; in gen., work, workmanship:

librarii manus,

Cic. Att. 8, 13, 1: Alexidis manum amabam, quod tam prope accedebat ad similitudinem tuae litterae, id. ib. 7, 2, 3:

manum suam cognovit,

id. Cat. 3, 5, 12:

propter emissam ab eis manum,

Dig. 22, 3, 15:

Praxitelis manus, Scopaeque,

Mart. 4, 39, 3:

artificum,

Verg. A. 1, 455.—

For pars, a side:

est ad hanc manum sacellum,

Ter. Ad. 4, 2, 37:

a laeva conspicienda manu,

Ov. A. A. 3, 307. —

In throwing dice, a stake: quas manus remisi, to throw up the stakes, Aug. ap. Suet. Aug. 71.—

In fencing, a thrust, hit, blow:

rectae, aversae, tectaeque manus,

Quint. 9, 1, 20:

prima, secunda, tertia, quarta,

the prime, second, tierce, quart, id. 5, 13, 54.—

The trunk of an elephant:

manus etiam data elephantis,

Cic. N. D. 2, 47, 120; Curt. 8, 14, 27; Sil. 9, 628.—

The fore-paws of bears, Plin. 8, 36, 54, § 130.—

The branches on a tree:

(platanus) cui lnnumerae manus,

Stat. S. 2, 3, 39:

fraxineae,

Pall. Insit. 60.—

In milit. lang.: ferreae manus, iron hooks with which an enemy's ship was grappled, grappling-irons:

manus ferreas atque harpagones paraverant,

Caes. B. C. 1, 57:

in advenientes hostium naves ferreas manus inicere,

Liv. 36, 44 fin.:

manus ferreas excogitare,

Front. Strat. 2, 3, 24; Plin. 7, 56, 57, § 209; Curt. 4, 9, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 38; Luc. 3, 635.—

Also milit., an armed force, corps of soldiers:

si nova manus cum veteribus copiis se conjunxisset,

Caes. B. G. 1, 37:

magnam manum conducere,

id. ib. 5, 27:

Hasdrubalem propediem affore cum manu haudquaquam contemnenda,

Liv. 30, 7 fin.; id. 44, 27.—

Beyond the milit. sphere, in gen., a body, host, number, company, multitude:

Romam veniet cum magna manu,

Cic. Att. 16, 11, 6:

evocatorum,

id. Fam. 15, 4, 3:

manus ad Quirinalia paratur,

id. Q. Fr. 2, 3, 4; cf.:

manum facere, copias parare,

id. Caecin. 12, 33:

manus bonorum,

id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16:

Judaeorum,

id. Fl. 28, 66:

conjuratorum,

id. Cat. 1, 5, 12:

bicorpor,

i. e. the Centaurs, id. Tusc. 2, 9, 22:

purpuratorum et satellitum,

Liv. 42, 51:

magna clientium,

Suet. Tib. 1:

comitum,

Stat. S. 5, 3, 262:

juvenum,

Verg. A. 6, 5.—

Labor, hands, i. e. workmen:

nos aera, manus, navalia demus,

Verg. A. 11, 329:

quale manus addunt ebori decus,

id. ib. 1, 592.—

Power:

haec non sunt in nostra manu,

Cic. Fam. 14, 2, 3; cf.: in tua manu est, it rests with you, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1:

juxta deos in tua manu positum est,

Tac. H. 2, 76:

victoria in manu nobis est,

depends on, Sall. C. 20, 10:

in vostra manu situm,

id. J. 31; Plaut. Merc. 3, 4, 43:

in manu esse mihi,

id. Trin. 1, 2, 67. —

In partic., in jurid. lang., the legal power of a husband over his wife, the manus:

in potestate quidem et masculi et feminae esse solent: in manum autem feminae tantum conveniunt. Olim itaque tribus modis in manum conveniebant: usu, farreo, coëmptione, etc.,

Gai. Inst. 1, 108 sq.; Cic. Fl. 34, 84 al.—

Law t. t., manūs injectio, i. e. an arrest: per manus injectionem agebatur, Gai Inst. 4, 21: ob eam rem ego tibi sestertium X. milium judicati manus inicio, Vet. Form. ap. Gai. ib.

mānus, i. q. bonus, Varr. L. L. 6, 2, 4; Macr. S. 1, 3, 13; Isid. 5, 30, 14; Serv. Verg. A. 1, 139; 2, 286; v. ‡ cerus manus.

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

inter, adv., and prep. with acc. [kindred to in, intra; Sanscr. antar; Goth. undar; Germ. unter; Engl. under].

Adv., in the midst, in between ( poet. and rare):

dumque pii petit ora patris stetit arduus inter pontus,

Val. Fl. 5, 337:

tot montibus inter diviso,

id. 6, 220; 8, 382. —

Prep., with acc., between, belwixt, among, amid, surrounded by.

Lit., in space.

Of position only.

Referring to two places or objects, between:

qui (mons Jura) est inter Sequanos et Helvetios,

Caes. B. G. 1, 2:

cum inter me et Brundisium Caesar esset,

Cic. Att. 9, 2:

inter Padum atque Alpes,

Liv. 5, 35:

ager Tarquiniorum, qui inter urbem ac Tiberim fuit,

id. 2, 5:

locus inter duos lucos,

id. 1, 8, 5:

apud Artemisium inter Euboeam continentemque terram,

id. 2, 5, 2; so,

inter haec maria Asia,

Curt. 3, 1, 13.—

Referring to more than two places or objects, among, in the midst of:

inter hostium tela versari,

Cic. de Or. 1, 46:

inter multos saucios spe incertae vitae relictus,

Liv. 2, 17, 4:

rex inter primos constiterat,

Curt. 5, 3, 9:

inter multitudinem,

Liv. 22, 13, 2:

inter lignarios,

id. 35, 41, 10:

repertae inter spolia catenae,

Tac. A. 2, 18:

vicos aut inter vias manere,

Suet. Caes. 39:

inter ingentes solitudines,

Sall. J 89, 4:

inter deserta ferarum Lustra domosque,

Verg. A. 3, 646.— So, even with a noun in the sing., in the midst of, surrounded by:

erat inter ceteram planitiem mons,

Sall. J. 92, 5:

tibicines inter exercitum positi,

Gell. 1, 11, 3:

inter caedem aquila,

Tac. A. 1, 60; cf.:

inter ceteram praedam,

Liv. 22, 16, 7; 8, 10, 10:

inter purpuram atque aurum,

id. 9, 17, 16. —

With verbs of motion.

Between, through, among:

inter medias stationes hostium erupere,

Liv. 35, 11:

acies inter bina castra procedunt,

id. 4, 18, 3; Tac. A. 14, 33:

inter oppositas classes transmisit,

Suet. Caes. 58:

spatiabatur in nemore Parmenion medius inter duces,

Curt. 7, 2, 23:

medios inter hostes Londinium perrexit,

Tac. A. 14, 33.—

Pregn., including motion to and position between or among things mentioned, among, into the midst of:

inter densas, umbrosa cacumina, fagos Adsidue veniebat,

Verg. E. 2, 3:

te mea dextera magna inter praemia ducet,

id. A. 12, 437:

dico te priore nocte venisse inter falcarios in Laecae domum,

among the scythe-makers, into the street of the scythe-makers, Cic. Cat. 1, 4, 8.—

Transf., of relations conceived as local.

In discrimination (doubt, choice, etc.), between two or more objects:

judicium inter deas tres,

Cic. Div. 1, 50, 114; cf.:

inter Marcellos et Claudios patricios judicare,

id. de Or. 1, 39, 176:

inter has sententias dijudicare,

id. Tusc. 1, 11, 23:

inter diversas opiniones electio, Quint. prooem. 2: discrimen inter gratiosos cives atque fortes,

id. Balb. 21, 49:

inter optime valere et gravissime aegrotare nihil prorsus interesse,

id. Fin. 2, 13, 43:

qui bellum et pacem inter dubitabant,

Tac. A. 12, 32:

trepidare inter scelus metumque,

id. H. 3, 39:

inter pugnae fugaeque consilium,

Liv. 1, 27.—So, with inter repeated:

ut nihil inter te atque inter quadrupedem aliquam putes interesse,

Cic. Par. 1; id. Fin. 1, 9, 30:

quid intersit inter popularem civem et inter constantem, severum et gravem,

id. Lael. 25, 95.—

In expressing any relation which connects two or more persons, conceived as between or among them (strife, rivalry, friendship, intercourse, etc.).

In gen.:

quos inter magna fuit contentio,

Nep. Mil. 4, 4:

Nestor componere lites Inter Peliden festinat et inter Atriden,

Hor. Ep. 1, 2, 12:

certamen inter primores civitates,

Liv. 10, 6.—Esp., with pronouns, to express all reciprocal relations, among, with, or between one another; mutually, together:

quasi nunc non norimus nos inter nos,

Ter. Ad. 2, 4, 7; Cic. Div. 1, 28, 58; id. Att. 10, 4, 10; id. N. D. 1, 26, 51:

quod colloquimur inter nos,

with one another, id. de Or. 1, 8, 32; cf.:

inter nos naturā ad civilem communitatem conjuncti sumus,

id. Fin. 3, 20, 66:

vobis inter vos voluntatem fuisse conjunctam,

id. Div. in Caecil. 11, 34: Ciceronis pueri amant inter se, love one another (like the Fr. s ' entr ' aimer), id. Att. 6, 1, 12:

inter se consultare,

id. de Or. 2, 3, 13:

inter se amare,

id. Q. Fr. 3, 3, 1:

neque solum se colent inter se ac diligent,

id. Lael. 22, 82:

Di inter se diligunt,

id. N. D. 1, 44, 122:

furtim inter se aspiciebant,

id. Cat. 3, 5, 13:

complecti inter se lacrimantes milites coepisse,

Liv. 7, 42:

haec inter se cum repugnent, plerique non vident,

Cic. Tusc. 3, 29, 72:

inter se nondum satis noti,

Liv. 21, 39:

ratio et oratio conciliat homines inter se,

Cic. Off. 1, 16, 50:

ne nostra nobiscum aut inter nos cessatio vituperetur,

id. Fam. 9, 3, 4:

quae res eos in magno diuturnoque bello inter se habuit,

Sall. J. 79, 3.—Sometimes pleon., the reciprocal relation being sufficiently expressed by the context:

manus conserentis inter se Romanos exercitus,

Sall. H. 1, 41, 19 Dietsch:

Ulixes cum Ajace summa vi contendere inter se,

Dict. Cret. 5, 14:

conferti inter se,

id. 2, 46.—

So of things:

ita effici complexiones atomorum inter se,

mutual, reciprocal, Cic. Fin. 1, 6, 19:

colles duos inter se propinquos occupat,

near one another, Sall. J. 98, 3:

haud procul inter se erant,

id. ib. 41, 2:

multum inter se distant istae facultates,

Cic. de Or. 1, 49, 215:

res inter se similes,

Quint. 9, 2, 51:

inter se dissimilis,

id. 9, 4, 17.—

Of a common privacy, secrecy, etc.: inter nos, between or among ourselves, confidentially, like the Fr. entre nous:

nec consulto dicis occulte, sed quod inter nos liceat, ne tu quidem intellegis,

Cic. N. D. 1, 26, 74:

quod inter nos liceat dicere,

id. Att. 2, 4:

quod inter nos sit,

but let that be between ourselves, Sen. Ep. 12, 2. —

With nouns denoting a multitude of persons, like apud (not ante-Aug.):

haudquaquam inter id genus contemptor habebatur,

Liv. 6, 34, 5:

inter hostes variae fuere sententiae,

id. 4, 18, 1:

credula fama inter gaudentes,

Tac. H. 1, 34:

more inter veteres recepto,

id. ib. 2, 85.—

Of a class of persons or things to which the subject is referred.

In gen., among:

homines inter suos nobiles,

Cic. Fl. 22, 52:

inter suos et honestus et nobilis,

id. Clu. 5, 11:

in oratoribus vero admirabile est, quantum inter omnes unus excellat,

id. Or. 2, 6:

inter philosophos (Xenophon) reddendus est,

Quint. 10, 1, 37:

ille Croesus, inter reges opulentissimus,

Sen. Contr. 2, 9:

Borysthenes inter Scythiae amnes amoenissimus,

Mel. 2, 1, 6.— So freq. with sup., inter and acc. take the place of a gen.:

honestissimus inter suos numerabatur,

Cic. Rosc. Am. 6, 16:

plurimum inter eos valere,

Caes. B. G. 2, 4, 4:

maximum imperium inter finitimos,

Liv. 5, 3, 10:

inter Atheniensīs longe clarissimi,

Curt. 4, 13, 15; Plin. 34, 8, 21, § 81; Petr. 78; Sen. Suas. 2, 7; 2, 12; Just. 12, 7, 2; 36, 2, 6.

Esp.: inter paucos, etc., [p. 977] among few, i. e. among the few select ones, eminently, especially:

pingunt et vestes in Aegypto inter pauca mirabili genere,

Plin. 35, 11, 42, § 150; cf.:

sternutamento utilis inter pauca,

id. 24, 11, 58, § 97:

pugna inter paucas memorata populi Romani clades,

Liv. 22, 7; cf.:

inter paucos disertus,

Quint. 10, 3, 13:

inter paucos familiarium Neroni assumptus est,

Tac. A. 16, 18:

claritudine paucos inter senum regum,

id. ib. 11, 10; so, inter alios: judicatur inter alios omnes beatus, qui in proelio profuderit animam, among all others to be noticed, i. e. especially, in the highest degree, Amm. 2, 3, 6; so,

inter cuncta,

Hor. Ep. 1, 18, 96:

inter omnia,

Curt. 3, 3, 18:

inter cetera,

Liv. 37, 12.—

In judic. lang., t. t.: inter sicarios, on the charge of assassination:

cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset,

Cic. Fin. 2, 16, 54; id. Clu. 53, 147; cf.:

in recuperatorio judicio ejus maleficii, de quo inter sicarios quaeritur,

id. Inv. 2, 20, 60:

longo intervallo judicium inter sicarios hoc primum committitur,

id. Rosc. Am. 5, 11:

sexcenti sunt, qui inter sicarios et de veneficiis accusabant,

id. ib. 32, 90:

si ostenderis, quomodo sis eos inter sicarios defensurus,

id. Phil. 2, 4, 8.—

In some idiomatic phrases.

Inter manus, within reach, i. e. close at hand:

ante oculos interque manus sunt omnia vestras,

Verg. A. 11, 311; also, upon or in the hands:

inter manus domum ablatus,

Liv. 3, 13:

inter quas (manus) collapsus extinguitur,

Curt. 8, 2, 39:

inter manus auferri,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

inter manus meas crevit,

under my hands, Sen. Ep. 12:

manus inter maestorumque ora parentum,

before their faces and within their reach, Verg. A. 2, 681.—

Inter viam, vias, on the way:

dum rus eo, coepi egomet mecum inter vias,

Ter. Eun. 4, 2, 1; Plaut. Poen. 5, 3, 43:

si se inter viam obtulerit,

Cic. Att. 4, 3, 5. —

Of time.

Between two dates or periods specified:

dies XLV. inter binos ludos,

Cic. Verr. 2, 2, 52 fin.; Liv. 1, 3.—

During, in the course of, within; for which, in English, we sometimes use by or at:

quot prandia inter continuum perdidi triennium,

Plaut. Stich. 1, 3, 61:

omnia agentur, quae inter decem annos nefarie flagitioseque facta sunt,

Cic. Verr. 1, 13; cf.:

qui inter annos tot unus inventus sit, quem, etc.,

id. de Imp. Pomp. 23, 68:

inter ipsum pugnae tempus,

Liv. 36, 20:

inter noctem lux orta,

id. 32, 29:

qui plus cernant oculis per noctem quam inter diem,

Gell. 9, 4.—

Freq., with substt., to denote an act performed at a certain time, in the course of, while:

haec inter cenam Tironi dictavi,

at table, Cic. Quint. Fragm. 3, 1, 6; cf.:

illuseras heri inter scyphos,

id. Fam. 7, 22:

inter fulmina et tonitrua,

id. Phil. 5, 6, 15:

promptior inter tenebras affirmatio,

Tac. A. 2, 82:

inter initia,

at the beginning, Cels. 3, 25.—

During, and hence under the circumstances described, i. e. in spite of, notwithstanding:

nobis inter has turbas senatus tamen frequens flagitavit triumphum,

amid, in spite of these commotions, Cic. Fam. 16, 11:

utrumque consilium aspernatus, quod inter ancipitia deterrimum est, dum media sequitur,

Tac. H. 3, 40:

senum coloniae inter male parentes et injuste imperantes aegra municipia et discordantia,

id. Agr. 32; cf.:

ita neutris cura posteritatis inter infensos vel obnoxios,

id. H. 1, 1.—

Inter haec, inter quae, meanwhile, during this time:

= interea, inter haec major alius terror,

in the mean time, Liv. 2, 24; cf.:

inter haec jam praemissi Albam erant equites,

id. 1, 29; 3, 57, 7; 44, 10, 5; Curt. 3, 1, 1; Suet. Tib. 8; 63:

inter quae tribuni plebei petivere, etc.,

Tac. A. 1, 15; 2, 34; 58; 3, 33; id. H. 1, 78; Curt. 4, 2, 10:

inter quae unctione uti licet,

Cels. 4, 2, 3.—

So with gerunds and gerundives: inter agendum,

at, while, Verg. E. 9, 24; Quint. 12, 3, 10:

inter disceptandum,

id. 12, 7, 6:

inter res agendas,

Suet. Caes. 45.—

In composition its final r is assimilated in intellego and its derivatives.

Between; as, intercedere, interponere. —

At intervals, from time to time; as, interaestuare, intermittere, intervisere.—

Under, down, to the bottom; as, interire, interficere.

* * *

plaudo ( plōdo, Varr. ap. Non. 478, 5, and Quint. 6, 1, 52), si, sum, 3, v. a. and n.

Act., to clap, strike, beat any thing ( poet.; cf.

plango),

Verg. Cir. 179:

pectora manu,

Ov. M. 2, 866:

clipeum pectore,

Stat. Th. 7, 134:

aquas,

id. S. 1, 3, 74:

choreas pedibus,

to execute a choral dance, stamping with the feet, Verg. A. 6, 644:

plausis alis,

Ov. M. 14, 507; 14, 577.—

Neutr., to clap, strike, beat (of two bodies striking together).

In gen. ( poet. and in postAug. prose):

alis Plaudentem figit sub nube columbam,

Verg. A. 5, 515:

pennis,

with her wings, Ov. M. 8, 238:

rostro,

id. ib. 6, 97. — Absol.:

aversas inter se manus collide, non plaudent,

Sen. Q. N. 2, 28.—

In partic.

To clap the hands in token of approbation, to applaud, clap (class.):

manus suas in plaudendo consumere,

Cic. Att. 16, 2, 3:

huic ita plausum est, ut salvā re publicā Pompeio plaudi solebat,

id. ib. 2, 19, 3.—In the theatre, at the close of the piece: nunc, spectatores, Jovis summi causā clare plaudite, Plaut. Am. fin.; id. Ep. fin.; cf.:

usque Sessuri, donec cantor, vos plaudite, dicat,

Hor. A. P. 155; and:

cum ventum est ad ipsum illud. quo veteres tragoediae comoediaeque clauduntur, Plodite,

Quint. 6, 1, 52 Spald. N. cr.; cf. also: manibus clare, Plaut. Cas. fin.:

spectavi ego pridem comicos ad istum modum Sapienter dicta dicere atque is plaudier,

id. Rud. 4, 7, 24: in aliquem, to express disapprobation of any one by clapping, pounding, stamping, i. e. to hiss him off, Min. Fel. Octav. 14.—

Transf., in gen., to express approbation, to approve, applaud:

plaudit sepultis,

Hor. Ep. 2, 1, 88:

dis hominibusque plaudentibus,

Cic. Q. Fr. 2, 4, 1; Juv. 3, 157:

funus,

id. 1, 146: sibi, to applaud one's self, to be satisfied or well contented with one's self:

populus me sibilat: at mihi plaudo Ipse domi,

Hor. S. 1, 1, 66:

nec ipse tibi plaudis,

Plin. Ep. 9, 14.—

To strike hands in completing a bargain:

stultus homo plaudet manibus,

Vulg. Prov. 17, 18.

* * *

do, dĕdi, dătum, dăre (also in a longer form, dănunt = dant, Pac., Naev., and Caecil. ap. Non. 97, 14 sq.; Plaut. Most. 1, 2, 48; id. Ps. 3, 1, 1 et saep.; cf. Paul. ex Fest. p. 68, 12 Müll.— Subj.:

duim = dem,

Plaut. Aul. 4, 6, 6; Ter. Heaut. 1, 1, 38:

duis,

Plaut. Capt. 2, 2, 81; id. Men. 2, 1, 42:

duas = des,

id. Merc. 2, 3, 67; id. Rud. 5, 3, 12; an old formula in Liv. 10, 19:

duit,

Plaut. As. 2, 4, 54; id. Aul. 1, 1, 23; an old formula in Liv. 22, 10 init.:

duint,

Plaut. Most. 3, 1, 126; id. Ps. 4, 1, 25; id. Trin. 2, 4, 35; Ter. And. 4, 1, 43; id. Phorm. 3, 2, 34 al.— Imper.: DVITOR, XII. Tab. ap. Plin. 21, 3, 5 ex conject.—Inf.: DASI = dari, acc. to Paul. ex Fest. p. 68, 13 Müll.:

dane = dasne,

Plaut. Truc. 2, 4, 22.—The pres. pass., first pers., dor, does not occur), v. a. [Sanscr. dā, da-dā-mi, give; Gr. di-dô-mi, dôtêr, dosis; cf.: dos, donum, damnum], to give; and hence, with the greatest variety of application, passing over into the senses of its compounds, derivatives, and synonyms (edere, tradere, dedere; reddere, donare, largiri, concedere, exhibere, porrigere, praestare, impertire, suppeditare, ministrare, subministrare, praebere, tribuere, offerre, etc.), as, to give away, grant, concede, allow, permit; give up, yield, resign; bestow, present, confer, furnish, afford; offer, etc. (very freq.).

In gen.:

eam carnem victoribus danunt, Naev. ap. Non. l. l.: ea dona, quae illic Amphitruoni sunt data,

Plaut. Am. prol. 138; cf.:

patera, quae dono mi illic data'st,

id. ib. 1, 3, 36:

dandis recipiendisque meritis,

Cic. Lael. 8; cf.:

ut par sit ratio acceptorum et datorum,

id. ib. 16, 58: ut obsides accipere non dare consuerint, Caes. B. G. 1, 4 fin.:

obsides,

id. ib. 1, 19, 1;

1, 31, 7 et saep.: patriam (sc. mundum) dii nobis communem secum dederunt,

Cic. Rep. 1, 13:

hominibus animus datus est ex illis sempiternis ignibus,

id. ib. 6, 15; cf. ib. 6, 17:

ea dant magistratus magis, quae etiamsi nolint, danda sint,

id. ib. 1, 31; cf.

imperia,

id. ib. 1, 44:

centuria, ad summum usum urbis fabris tignariis data,

id. ib. 2, 22:

Lycurgus agros locupletium plebi, ut servitio, colendos dedit,

id. ib. 3, 9 fin.:

ei filiam suam in matrimonium dat,

Caes. B. G. 1, 3, 5:

litteras ad te numquam habui cui darem, quin dederim,

Cic. Fam. 12, 19: litteras (ad aliquem), to write to one, saep.; cf. id. Att. 5, 11;

and in the same signif.: aliquid ad aliquem,

id. ib. 10, 8 fin.:

litteras alicui, said of the writer,

to give one a letter to deliver, id. ib. 5, 15 fin.;

of the bearer, rarely,

to deliver a letter to one, id. ib. 5, 4 init.: colloquium dare, to join in a conference, converse ( poet.), Lucr. 4, 598 (Lachm.;

al. videmus): colloquiumque sua fretus ab urbe dedit,

parley, challenge, Prop. 5, 10, 32:

dare poenas,

to give satisfaction, to suffer punishment, Sall. C. 18:

alicui poenas dare,

to make atonement to any one; to suffer for any thing, Ov. M. 6, 544; Sall. C. 51, 31;

v. poena: decus sibi datum esse justitia regis existimabant,

Cic. Rep. 1, 41:

quoniam me quodammodo invitas et tui spem das,

id. ib. 1, 10:

dabant hae feriae tibi opportunam sane facultatem ad explicandas tuas litteras,

id. ib. 1, 9; cf.:

ansas alicui ad reprehendendum,

id. Lael. 16, 59:

multas causas suspicionum offensionumque,

id. ib. 24:

facultatem per provinciam itineris faciundi,

Caes. B. G. 1, 7, 5;

for which: iter alicui per provinciam,

id. ib. 1, 8, 3; Liv. 8, 5; 21, 20 al.:

modicam libertatem populo,

Cic. Rep. 2, 31:

consilium,

id. Lael. 13:

praecepta,

id. ib. 4 fin.:

tempus alicui, ut, etc.,

id. Rep. 1, 3:

inter se fidem et jusjurandum,

Caes. B. G. 1, 3 fin.:

operam,

to bestow labor and pains on any thing, Cic. de Or. 1, 55:

operam virtuti,

id. Lael. 22, 84;

also: operam, ne,

id. ib. 21, 78:

veniam amicitiae,

id. ib. 17:

vela (ventis),

to set sail, id. de Or. 2, 44, 187:

dextra vela dare,

to steer towards the right, Ov. 3, 640:

me librum L. Cossinio ad te perferendum dedisse,

Cic. Att. 2, 1:

sin homo amens diripiendam urbem daturus est,

id. Fam. 14, 14 et saep.: ita dat se res, so it is circumstanced, so it is, Poëta ap. Cic. N. D. 2, 26; cf.:

prout tempus ac res se daret,

Liv. 28, 5 et saep.— Impers.: sic datur, so it goes, such is fate, i. e. you have your reward, Plaut. Truc. 4, 8, 4; id. Ps. 1, 2, 22; id. Men. 4, 2, 40; 64; id. Stich. 5, 6, 5.— Part. perf. sometimes (mostly in poets) subst.: dăta, ōrum, n., gifts, presents, Plaut. Ps. 1, 3, 72; Prop. 3, 15, 6 (4, 14, 6 M.); Ov. M. 6, 363 (but not in Cic. Clu. 24, 66, where dona data belong together, as in the archaic formula in Liv. 22, 10 init.:

DATVM DONVM DVIT, P. R. Q.).— Prov.: dantur opes nulli nunc nisi divitibus,

Mart. 5, 81, 2; cf.:

dat census honores,

Ov. F. 1, 217.—

Poet. with inf.:

da mihi frui perpetuā virginitate,

allow me, Ov. M. 1, 486; id. ib. 8, 350:

di tibi dent captā classem reducere Trojā,

Hor. S. 2, 3, 191; so id. ib. 1, 4, 39; id. Ep. 1, 16, 61; id. A. P. 323 et saep.—

With ne:

da, femina ne sim,

Ov. M. 12, 202.

In partic.

In milit. lang.

Nomina, to enroll one's self for military service, to enlist, Cic. Phil. 7, 4, 13; Liv. 2, 24; 5, 10; cf.

transf. beyond the military sphere,

Plaut. Ps. 4, 6, 38.—

Manus (lit., as a prisoner of war, to stretch forth the hands to be fettered; cf. Cic. Lael. 26, 99;

hence),

to yield, surrender, Nep. Ham. 1, 4;

and more freq. transf. beyond the milit. sphere,

to yield, acquiesce, Plaut. Pers. 5, 2, 72; Cic. Lael. 26, 99; id. Att. 2, 22, 2; Caes. B. G. 5, 31, 3; Ov. H. 4, 14; id. F. 3, 688; Verg. A. 11, 568; Hor. Epod. 17, 1 al.—

Terga, for the usual vertere terga; v. tergum.—

To grant, consent, permit.

Esp. in jurid. lang.: DO, DICO, ADDICO, the words employed by the praetor in the execution of his office; viz. DO in the granting of judges, actions, exceptions, etc.; DICO in pronouncing sentence of judgment; ADDICO in adjudging the property in dispute to one or the other party; cf. Varr. L. L. 6, § 30 Müll.;

hence called tria verba,

Ov. F. 1, 47.—

Datur, it is permitted, allowed, granted; with subj. clause: quaesitis diu terris, ubi sistere detur, Ov. M. 1, 307:

interim tamen recedere sensim datur,

Quint. 11, 3, 127:

ex quo intellegi datur, etc.,

Lact. 5, 20, 11.—

In philos. lang., to grant a proposition:

in geometria prima si dederis, danda sunt omnia: dato hoc, dandum erit illud (followed by concede, etc.),

Cic. Fin. 5, 28, 83; id. Tusc. 1, 11, 25; id. Inv. 1, 31 fin. —

Designating the limit, to put, place, carry somewhere; and with se, to betake one's self somewhere:

tum genu ad terram dabo,

to throw, Plaut. Capt. 4, 2, 17; cf.:

aliquem ad terram,

Liv. 31, 37; Flor. 4, 2 fin.:

me haec deambulatio ad languorem dedit!

has fatigued me, Ter. Heaut. 4, 6, 3:

hanc mihi in manum dat,

id. And. 1, 5, 62:

praecipitem me in pistrinum dabit,

id. ib. 1, 3, 9:

hostes in fugam,

Caes. B. G. 5, 51 fin.:

hostem in conspectum,

to bring to view, Liv. 3, 69 fin.:

aliquem in vincula,

to cast into prison, Flor. 3, 10, 18; cf.:

arma in profluentes,

id. 4, 12, 9:

aliquem usque Sicanium fretum,

Val. Fl. 2, 28:

aliquem leto,

to put to death, to kill, Phaedr. 1, 22, 9:

se in viam,

to set out on a journey, Cic. Fam. 14, 12:

sese in fugam,

id. Verr. 2, 4, 43 fin.; cf.:

se fugae,

id. Att. 7, 23, 2:

Socrates, quam se cumque in partem dedisset, omnium fuit facile princeps,

id. de Or. 3, 16, 60 et saep.—

Designating the effect, to cause, make, bring about, inflict, impose:

qui dederit damnum aut malum,

Ter. And. 1, 1, 116:

nec consulto alteri damnum dari sine dolo malo potest,

Cic. Tull. 14, 34; 16, 39; cf.:

malum dare,

id. N. D. 1, 44, 122:

hoc quī occultari facilius credas dabo,

Ter. Hec. 5, 4, 29:

inania duro vulnera dat ferro,

Ov. M. 3, 84:

morsus,

Prop. 5, 5, 39; cf.:

motus dare,

to impart motion, Lucr. 1, 819 al. (but motus dare, to make motion, to move, be moved, id. 2, 311):

stragem,

id. 1, 288:

equitum ruinas,

to overthrow, id. 5, 1329.—With part. fut. pass.:

pectora tristitiae dissolvenda dedit,

caused to be delivered from sadness, Tib. 1, 7, 40.—

Prov.: dant animos vina,

Ov. M. 12, 242. —

Aliquid alicui, to do any thing for the sake of another; to please or humor another; to give up, sacrifice any thing to another (for the more usual condonare): da hoc illi mortuae, da ceteris amicis ac familiaribus, da patriae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5 fin.: aliquid auribus alicujus, Trebon. ib. 12, 16:

Caere hospitio Vestalium cultisque diis,

Liv. 7, 20:

plus stomacho quam consilio,

Quint. 10, 1, 117 et saep.:

ut concessisti illum senatui, sic da hunc populo,

i. e. forgive him, for the sake of the people, Cic. Lig. 12, 37:

dabat et famae, ut, etc.,

Tac. A. 1, 7.—Hence,

Se alicui, to give one's self up wholly, to devote, dedicate one's self to a person or thing, to serve:

dedit se etiam regibus,

Cic. Rab. Post. 2, 4; so Ter. Eun. 3, 3, 10; id. Heaut. 4, 3, 10; Poëta ap. Cic. Fam. 2, 8, 2; Cic. Att. 7, 12, 3; Nep. Att. 9; Tac. A. 1, 31:

mihi si large volantis ungula se det equi,

Stat. Silv, 2, 2, 38; 1, 1, 42; 5, 3, 71 al.; Aus. Mosel. 5, 448; cf. Ov. H. 16, 161:

se et hominibus Pythagoreis et studiis illis,

Cic. Rep. 1, 111:

se sermonibus vulgi,

id. ib. 6, 23:

se jucunditati,

id. Off. 1, 34 al.:

se populo ac coronae,

to present one's self, appear, id. Verr. 2, 3, 19; cf.:

se convivio,

Suet. Caes. 31 et saep.:

si se dant (judices) et sua sponte quo impellimus inclinant,

Cic. de Or. 2, 44, 187.—

Of discourse, to announce, tell, relate, communicate (like accipere, for to learn, to hear, v. accipio, II.; mostly ante-class. and poet.):

erili filio hanc fabricam dabo,

Plaut. Bacch. 2, 3, 132:

quam ob rem has partes didicerim, paucis dabo,

Ter. Heaut. prol. 10; cf. Verg. E. 1, 19:

imo etiam dabo, quo magis credas,

Ter. Phorm. 5, 6, 37:

da mihi nunc, satisne probas?

Cic. Ac. 1, 3, 10:

Thessalici da bella ducis,

Val. Fl. 5, 219:

is datus erat locus colloquio,

appointed, Liv. 33, 13:

fixa canens... Saepe dedit sedem notas mutantibus urbes,

i. e. foretold, promised, Luc. 5, 107.—In pass., poet. i. q.: narratur, dicitur, fertur, etc., is said:

seu pius Aeneas eripuisse datur,

Ov. F. 6, 434; Stat. Th. 7, 315; Claud. Rapt. Pros. 3, 337.—

Fabulam, to exhibit, produce a play (said of the author; cf.:

docere fabulam, agere fabulam),

Cic. Brut. 18 fin.; id. Tusc. 1, 1 fin.; Ter. Eun. prol. 9; 23; id. Heaut. prol. 33; id. Hec. prol. 1 Don.;

and transf.,

Cic. Clu. 31, 84; cf.

also: dare foras librum = edere,

Cic. Att. 13, 22, 3.—

Verba (alicui), to give [p. 605] empty words, i. e. to deceive, cheat, Plaut. Capt. 5, 1, 25; id. Ps. 4, 5, 7; id. Rud. 2, 2, 19; Ter. And. 1, 3, 6 Ruhnk.; Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 24; Cic. Phil. 13, 16 fin.; id. Att. 15, 16 A.; Hor. S. 1, 3, 22; Pers. 4, 45; Mart. 2, 76 et saep.—

Alicui aliquid (laudi, crimini, vitio, etc.), to impute, assign, ascribe, attribute a thing to any one, as a merit, a crime, a fault, etc.:

nunc quam rem vitio dent, quaeso animum attendite,

Ter. And. prol. 8:

hoc vitio datur,

id. Ad. 3, 3, 64:

inopiā criminum summam laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

Cic. Rosc. Am. 16, 48; id. Off. 1, 21, 71; 2, 17, 58; id. Div. in Caecil. 10; id. Brut. 80, 277 et saep.—

Alicui cenam, epulas, etc., to give one a dinner, entertain at table (freq.):

qui cenam parasitis dabit,

Plaut. Capt. 4, 4, 2; 3, 1, 35; id. Stich. 4, 1, 8; Ter. Heaut. 3, 1, 45; Cic. Fam. 9, 20, 2; id. Mur. 36, 75:

prandium dare,

id. ib. 32, 67; cf. Sen. Ben. 1, 14, 1; Tac. A. 2, 57 al.—

To grant, allow, in gen. (rare, but freq. as impers.; v. B. 2. supra):

dari sibi diem postulabat,

a respite, Plin. Ep. 3, 9, 32.

- do, -dāre ( obsol., found only in the compounds, abdo, condo, abscondo, indo, etc.), 1, v. a. [Sanscr. root dhā-, da-dhāmi, set, put, place; Gr. the-, tithêmi; Ger. thun, thue, that; Eng. do, deed, etc.]. This root is distinct from 1. do, Sanscr. dā, in most of the Arian langg.; cf. Pott. Etym. Forsch. 2, 484; Corss. Ausspr. 2, 410;

but in Italy the two seem to have been confounded, at least in compounds,

Curt. Gr. Etym. p. 254 sq.; cf. Max Müller, Science of Lang. Ser. 2, p. 220, N. Y. ed.; Fick, Vergl. Wört. p. 100.

do, acc. of domus, v. domus init.

do, dĕdi, dătum, dăre (also in a longer form, dănunt = dant, Pac., Naev., and Caecil. ap. Non. 97, 14 sq.; Plaut. Most. 1, 2, 48; id. Ps. 3, 1, 1 et saep.; cf. Paul. ex Fest. p. 68, 12 Müll.— Subj.:

duim = dem,

Plaut. Aul. 4, 6, 6; Ter. Heaut. 1, 1, 38:

duis,

Plaut. Capt. 2, 2, 81; id. Men. 2, 1, 42:

duas = des,

id. Merc. 2, 3, 67; id. Rud. 5, 3, 12; an old formula in Liv. 10, 19:

duit,

Plaut. As. 2, 4, 54; id. Aul. 1, 1, 23; an old formula in Liv. 22, 10 init.:

duint,

Plaut. Most. 3, 1, 126; id. Ps. 4, 1, 25; id. Trin. 2, 4, 35; Ter. And. 4, 1, 43; id. Phorm. 3, 2, 34 al.— Imper.: DVITOR, XII. Tab. ap. Plin. 21, 3, 5 ex conject.—Inf.: DASI = dari, acc. to Paul. ex Fest. p. 68, 13 Müll.:

dane = dasne,

Plaut. Truc. 2, 4, 22.—The pres. pass., first pers., dor, does not occur), v. a. [Sanscr. dā, da-dā-mi, give; Gr. di-dô-mi, dôtêr, dosis; cf.: dos, donum, damnum], to give; and hence, with the greatest variety of application, passing over into the senses of its compounds, derivatives, and synonyms (edere, tradere, dedere; reddere, donare, largiri, concedere, exhibere, porrigere, praestare, impertire, suppeditare, ministrare, subministrare, praebere, tribuere, offerre, etc.), as, to give away, grant, concede, allow, permit; give up, yield, resign; bestow, present, confer, furnish, afford; offer, etc. (very freq.).

In gen.:

eam carnem victoribus danunt, Naev. ap. Non. l. l.: ea dona, quae illic Amphitruoni sunt data,

Plaut. Am. prol. 138; cf.:

patera, quae dono mi illic data'st,

id. ib. 1, 3, 36:

dandis recipiendisque meritis,

Cic. Lael. 8; cf.:

ut par sit ratio acceptorum et datorum,

id. ib. 16, 58: ut obsides accipere non dare consuerint, Caes. B. G. 1, 4 fin.:

obsides,

id. ib. 1, 19, 1;

1, 31, 7 et saep.: patriam (sc. mundum) dii nobis communem secum dederunt,

Cic. Rep. 1, 13:

hominibus animus datus est ex illis sempiternis ignibus,

id. ib. 6, 15; cf. ib. 6, 17:

ea dant magistratus magis, quae etiamsi nolint, danda sint,

id. ib. 1, 31; cf.

imperia,

id. ib. 1, 44:

centuria, ad summum usum urbis fabris tignariis data,

id. ib. 2, 22:

Lycurgus agros locupletium plebi, ut servitio, colendos dedit,

id. ib. 3, 9 fin.:

ei filiam suam in matrimonium dat,

Caes. B. G. 1, 3, 5:

litteras ad te numquam habui cui darem, quin dederim,

Cic. Fam. 12, 19: litteras (ad aliquem), to write to one, saep.; cf. id. Att. 5, 11;

and in the same signif.: aliquid ad aliquem,

id. ib. 10, 8 fin.:

litteras alicui, said of the writer,

to give one a letter to deliver, id. ib. 5, 15 fin.;

of the bearer, rarely,

to deliver a letter to one, id. ib. 5, 4 init.: colloquium dare, to join in a conference, converse ( poet.), Lucr. 4, 598 (Lachm.;

al. videmus): colloquiumque sua fretus ab urbe dedit,

parley, challenge, Prop. 5, 10, 32:

dare poenas,

to give satisfaction, to suffer punishment, Sall. C. 18:

alicui poenas dare,

to make atonement to any one; to suffer for any thing, Ov. M. 6, 544; Sall. C. 51, 31;

v. poena: decus sibi datum esse justitia regis existimabant,

Cic. Rep. 1, 41:

quoniam me quodammodo invitas et tui spem das,

id. ib. 1, 10:

dabant hae feriae tibi opportunam sane facultatem ad explicandas tuas litteras,

id. ib. 1, 9; cf.:

ansas alicui ad reprehendendum,

id. Lael. 16, 59:

multas causas suspicionum offensionumque,

id. ib. 24:

facultatem per provinciam itineris faciundi,

Caes. B. G. 1, 7, 5;

for which: iter alicui per provinciam,

id. ib. 1, 8, 3; Liv. 8, 5; 21, 20 al.:

modicam libertatem populo,

Cic. Rep. 2, 31:

consilium,

id. Lael. 13:

praecepta,

id. ib. 4 fin.:

tempus alicui, ut, etc.,

id. Rep. 1, 3:

inter se fidem et jusjurandum,

Caes. B. G. 1, 3 fin.:

operam,

to bestow labor and pains on any thing, Cic. de Or. 1, 55:

operam virtuti,

id. Lael. 22, 84;

also: operam, ne,

id. ib. 21, 78:

veniam amicitiae,

id. ib. 17:

vela (ventis),

to set sail, id. de Or. 2, 44, 187:

dextra vela dare,

to steer towards the right, Ov. 3, 640:

me librum L. Cossinio ad te perferendum dedisse,

Cic. Att. 2, 1:

sin homo amens diripiendam urbem daturus est,

id. Fam. 14, 14 et saep.: ita dat se res, so it is circumstanced, so it is, Poëta ap. Cic. N. D. 2, 26; cf.:

prout tempus ac res se daret,

Liv. 28, 5 et saep.— Impers.: sic datur, so it goes, such is fate, i. e. you have your reward, Plaut. Truc. 4, 8, 4; id. Ps. 1, 2, 22; id. Men. 4, 2, 40; 64; id. Stich. 5, 6, 5.— Part. perf. sometimes (mostly in poets) subst.: dăta, ōrum, n., gifts, presents, Plaut. Ps. 1, 3, 72; Prop. 3, 15, 6 (4, 14, 6 M.); Ov. M. 6, 363 (but not in Cic. Clu. 24, 66, where dona data belong together, as in the archaic formula in Liv. 22, 10 init.:

DATVM DONVM DVIT, P. R. Q.).— Prov.: dantur opes nulli nunc nisi divitibus,

Mart. 5, 81, 2; cf.:

dat census honores,

Ov. F. 1, 217.—

Poet. with inf.:

da mihi frui perpetuā virginitate,

allow me, Ov. M. 1, 486; id. ib. 8, 350:

di tibi dent captā classem reducere Trojā,

Hor. S. 2, 3, 191; so id. ib. 1, 4, 39; id. Ep. 1, 16, 61; id. A. P. 323 et saep.—

With ne:

da, femina ne sim,

Ov. M. 12, 202.

In partic.

In milit. lang.

Nomina, to enroll one's self for military service, to enlist, Cic. Phil. 7, 4, 13; Liv. 2, 24; 5, 10; cf.

transf. beyond the military sphere,

Plaut. Ps. 4, 6, 38.—

Manus (lit., as a prisoner of war, to stretch forth the hands to be fettered; cf. Cic. Lael. 26, 99;

hence),

to yield, surrender, Nep. Ham. 1, 4;

and more freq. transf. beyond the milit. sphere,

to yield, acquiesce, Plaut. Pers. 5, 2, 72; Cic. Lael. 26, 99; id. Att. 2, 22, 2; Caes. B. G. 5, 31, 3; Ov. H. 4, 14; id. F. 3, 688; Verg. A. 11, 568; Hor. Epod. 17, 1 al.—

Terga, for the usual vertere terga; v. tergum.—

To grant, consent, permit.

Esp. in jurid. lang.: DO, DICO, ADDICO, the words employed by the praetor in the execution of his office; viz. DO in the granting of judges, actions, exceptions, etc.; DICO in pronouncing sentence of judgment; ADDICO in adjudging the property in dispute to one or the other party; cf. Varr. L. L. 6, § 30 Müll.;

hence called tria verba,

Ov. F. 1, 47.—

Datur, it is permitted, allowed, granted; with subj. clause: quaesitis diu terris, ubi sistere detur, Ov. M. 1, 307:

interim tamen recedere sensim datur,

Quint. 11, 3, 127:

ex quo intellegi datur, etc.,

Lact. 5, 20, 11.—

In philos. lang., to grant a proposition:

in geometria prima si dederis, danda sunt omnia: dato hoc, dandum erit illud (followed by concede, etc.),

Cic. Fin. 5, 28, 83; id. Tusc. 1, 11, 25; id. Inv. 1, 31 fin. —

Designating the limit, to put, place, carry somewhere; and with se, to betake one's self somewhere:

tum genu ad terram dabo,

to throw, Plaut. Capt. 4, 2, 17; cf.:

aliquem ad terram,

Liv. 31, 37; Flor. 4, 2 fin.:

me haec deambulatio ad languorem dedit!

has fatigued me, Ter. Heaut. 4, 6, 3:

hanc mihi in manum dat,

id. And. 1, 5, 62:

praecipitem me in pistrinum dabit,

id. ib. 1, 3, 9:

hostes in fugam,

Caes. B. G. 5, 51 fin.:

hostem in conspectum,

to bring to view, Liv. 3, 69 fin.:

aliquem in vincula,

to cast into prison, Flor. 3, 10, 18; cf.:

arma in profluentes,

id. 4, 12, 9:

aliquem usque Sicanium fretum,

Val. Fl. 2, 28:

aliquem leto,

to put to death, to kill, Phaedr. 1, 22, 9:

se in viam,

to set out on a journey, Cic. Fam. 14, 12:

sese in fugam,

id. Verr. 2, 4, 43 fin.; cf.:

se fugae,

id. Att. 7, 23, 2:

Socrates, quam se cumque in partem dedisset, omnium fuit facile princeps,

id. de Or. 3, 16, 60 et saep.—

Designating the effect, to cause, make, bring about, inflict, impose:

qui dederit damnum aut malum,

Ter. And. 1, 1, 116:

nec consulto alteri damnum dari sine dolo malo potest,

Cic. Tull. 14, 34; 16, 39; cf.:

malum dare,

id. N. D. 1, 44, 122:

hoc quī occultari facilius credas dabo,

Ter. Hec. 5, 4, 29:

inania duro vulnera dat ferro,

Ov. M. 3, 84:

morsus,

Prop. 5, 5, 39; cf.:

motus dare,

to impart motion, Lucr. 1, 819 al. (but motus dare, to make motion, to move, be moved, id. 2, 311):

stragem,

id. 1, 288:

equitum ruinas,

to overthrow, id. 5, 1329.—With part. fut. pass.:

pectora tristitiae dissolvenda dedit,

caused to be delivered from sadness, Tib. 1, 7, 40.—

Prov.: dant animos vina,

Ov. M. 12, 242. —

Aliquid alicui, to do any thing for the sake of another; to please or humor another; to give up, sacrifice any thing to another (for the more usual condonare): da hoc illi mortuae, da ceteris amicis ac familiaribus, da patriae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5 fin.: aliquid auribus alicujus, Trebon. ib. 12, 16:

Caere hospitio Vestalium cultisque diis,

Liv. 7, 20:

plus stomacho quam consilio,

Quint. 10, 1, 117 et saep.:

ut concessisti illum senatui, sic da hunc populo,

i. e. forgive him, for the sake of the people, Cic. Lig. 12, 37:

dabat et famae, ut, etc.,

Tac. A. 1, 7.—Hence,

Se alicui, to give one's self up wholly, to devote, dedicate one's self to a person or thing, to serve:

dedit se etiam regibus,

Cic. Rab. Post. 2, 4; so Ter. Eun. 3, 3, 10; id. Heaut. 4, 3, 10; Poëta ap. Cic. Fam. 2, 8, 2; Cic. Att. 7, 12, 3; Nep. Att. 9; Tac. A. 1, 31:

mihi si large volantis ungula se det equi,

Stat. Silv, 2, 2, 38; 1, 1, 42; 5, 3, 71 al.; Aus. Mosel. 5, 448; cf. Ov. H. 16, 161:

se et hominibus Pythagoreis et studiis illis,

Cic. Rep. 1, 111:

se sermonibus vulgi,

id. ib. 6, 23:

se jucunditati,

id. Off. 1, 34 al.:

se populo ac coronae,

to present one's self, appear, id. Verr. 2, 3, 19; cf.:

se convivio,

Suet. Caes. 31 et saep.:

si se dant (judices) et sua sponte quo impellimus inclinant,

Cic. de Or. 2, 44, 187.—

Of discourse, to announce, tell, relate, communicate (like accipere, for to learn, to hear, v. accipio, II.; mostly ante-class. and poet.):

erili filio hanc fabricam dabo,

Plaut. Bacch. 2, 3, 132:

quam ob rem has partes didicerim, paucis dabo,

Ter. Heaut. prol. 10; cf. Verg. E. 1, 19:

imo etiam dabo, quo magis credas,

Ter. Phorm. 5, 6, 37:

da mihi nunc, satisne probas?

Cic. Ac. 1, 3, 10:

Thessalici da bella ducis,

Val. Fl. 5, 219:

is datus erat locus colloquio,

appointed, Liv. 33, 13:

fixa canens... Saepe dedit sedem notas mutantibus urbes,

i. e. foretold, promised, Luc. 5, 107.—In pass., poet. i. q.: narratur, dicitur, fertur, etc., is said:

seu pius Aeneas eripuisse datur,

Ov. F. 6, 434; Stat. Th. 7, 315; Claud. Rapt. Pros. 3, 337.—

Fabulam, to exhibit, produce a play (said of the author; cf.:

docere fabulam, agere fabulam),

Cic. Brut. 18 fin.; id. Tusc. 1, 1 fin.; Ter. Eun. prol. 9; 23; id. Heaut. prol. 33; id. Hec. prol. 1 Don.;

and transf.,

Cic. Clu. 31, 84; cf.

also: dare foras librum = edere,

Cic. Att. 13, 22, 3.—

Verba (alicui), to give [p. 605] empty words, i. e. to deceive, cheat, Plaut. Capt. 5, 1, 25; id. Ps. 4, 5, 7; id. Rud. 2, 2, 19; Ter. And. 1, 3, 6 Ruhnk.; Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 24; Cic. Phil. 13, 16 fin.; id. Att. 15, 16 A.; Hor. S. 1, 3, 22; Pers. 4, 45; Mart. 2, 76 et saep.—

Alicui aliquid (laudi, crimini, vitio, etc.), to impute, assign, ascribe, attribute a thing to any one, as a merit, a crime, a fault, etc.:

nunc quam rem vitio dent, quaeso animum attendite,

Ter. And. prol. 8:

hoc vitio datur,

id. Ad. 3, 3, 64:

inopiā criminum summam laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

Cic. Rosc. Am. 16, 48; id. Off. 1, 21, 71; 2, 17, 58; id. Div. in Caecil. 10; id. Brut. 80, 277 et saep.—

Alicui cenam, epulas, etc., to give one a dinner, entertain at table (freq.):

qui cenam parasitis dabit,

Plaut. Capt. 4, 4, 2; 3, 1, 35; id. Stich. 4, 1, 8; Ter. Heaut. 3, 1, 45; Cic. Fam. 9, 20, 2; id. Mur. 36, 75:

prandium dare,

id. ib. 32, 67; cf. Sen. Ben. 1, 14, 1; Tac. A. 2, 57 al.—

To grant, allow, in gen. (rare, but freq. as impers.; v. B. 2. supra):

dari sibi diem postulabat,

a respite, Plin. Ep. 3, 9, 32.

- do, -dāre ( obsol., found only in the compounds, abdo, condo, abscondo, indo, etc.), 1, v. a. [Sanscr. root dhā-, da-dhāmi, set, put, place; Gr. the-, tithêmi; Ger. thun, thue, that; Eng. do, deed, etc.]. This root is distinct from 1. do, Sanscr. dā, in most of the Arian langg.; cf. Pott. Etym. Forsch. 2, 484; Corss. Ausspr. 2, 410;

but in Italy the two seem to have been confounded, at least in compounds,

Curt. Gr. Etym. p. 254 sq.; cf. Max Müller, Science of Lang. Ser. 2, p. 220, N. Y. ed.; Fick, Vergl. Wört. p. 100.

do, acc. of domus, v. domus init.

con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.

To come together, meet together, assemble (class. and freq.).

In gen.:

milites, qui ex provinciā convenerant,

Caes. B. G. 1, 8:

omnes... eo convenerant,

id. ib. 3, 16:

totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt,

id. ib. 1, 30:

quanto multitudo hominum ad hoc judicium,

Cic. Rosc. Am. 5, 11:

amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt,

Nep. Timoth. 4, 2:

ad clamorem hominum,

Caes. B. G. 4, 37:

ad delectationem,

Quint. 3, 4, 6:

Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent,

id. Off. 1, 40, 144:

nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc.,

id. Phil. 3, 2, 5:

quoniam convenimus ambo,

Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.—With the place to or at which, usu. designated by in and acc.:

mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit,

Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50:

unum in locum omnes,

Caes. B. G. 4, 19:

in coetus scholarum,

Quint. 2, 9, 2:

in consilium frequentes,

Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71:

reguli in unum convenere,

Sall. J. 11, 2:

tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire,

Cic. Agr. 2, 5, 12:

et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia,

Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.—Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.):

uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent,

Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc):

in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt,

Tac. H. 4, 55.—

Transf., of inanim. and abstr. subjects:

munera multa huc ab amatoribus,

Plaut. Ps. 1, 2, 44:

huc convenit utrumque bivium,

Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.:

oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit,

id. 6, 28, 32, § 157:

cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur,

Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.—

In partic.

Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city:

ex his civitatibus, quae in id forum convenirent,

Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38:

Carthaginem conveniunt populi LXV.,

Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.:

ibi Aethiopicae convenere naves,

id. 5, 28, 29, § 105.—

Jurid. t. t.:

in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband,

Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84:

viro in manum,

Cic. Top. 4, 23:

in manum flaminis,

Tac. A. 4, 16 et saep.—

In the same sense: in matrimonium alicujus,

Dig. 45, 1, 121, § 1:

in matrimonium cum viro,

to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.—

Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit:

haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem,

Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22:

(Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent,

Caes. B. G. 1, 27:

adversarios ejus,

Nep. Dion, 8, 3:

illum Atilium,

Cic. Rosc. Am. 18, 50:

neminem conveni—convenio autem cottidie plurimos—quin omnes, etc.,

id. Fam. 9, 14, 1:

Bruti pueri Laodiceae me convenerunt,

id. ib. 3, 7, 1.— Pass.:

Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit,

Cic. Fam. 6, 19, 2:

nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum,

id. Att. 9, 6, 1:

quod conveniundi patris me tempus capere jubebat,

Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al. — Absol.:

aditum petentibus conveniendi non dabat,

Nep. Paus. 3, 3.—

Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal:

ut heredes ex stipulatu conveniri possint,

Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17:

de peculio,

Paul. Sent. 2, 31:

pro parte dimidiā,

Dig. 17, 1, 59 et saep.—Also with abstr. objects:

dolum aut culpam eorum,

Dig. 26, 7, 38:

nomen,

ib. 42, 1, 15.

Pregn.

To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).

Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.—Of the union of atoms:

Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia,

Lucr. 5, 429.—

Trop.

With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare;

late Lat.),

Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).—Far more freq.,

Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.

Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.:

cum his mihi nec locus nec sermo convenit,

Plaut. Ps. 4, 7, 10:

haec fratri mecum non conveniunt neque placent,

Ter. Ad. 1, 1, 34:

de dote mecum conveniri nil potest,

Plaut. Trin. 2, 4, 168:

hoc mihi cum tuo fratre convenit,

Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91:

pax, quae cum T. Quinctio convenisset,

Liv. 34, 43, 2; cf.:

pax convenit,

Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8:

in eas condiciones cum pax conveniret,

id. 29, 12, 14 al.; and:

cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse,

Sall. J. 112, 2:

ratio accepti atque expensi inter nos,

Plaut. Most. 1, 3, 146:

eo signo quod convenerat revocantur,

Caes. B. C. 1, 28:

quod tempus inter eos committendi proelii convenerat,

id. B. G. 2, 19:

neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset,

Cic. Clu. 43, 120; so,

judex inter eos,

Val. Max. 2, 8, 2:

posse rem convenire... si posset inter eos aliquid convenire,

Cic. Leg. 1, 20, 53:

dum rem conventuram putamus,

id. Att. 9, 6, 2:

si in eo manerent, quod convenisset,

Caes. B. G. 1, 36: [p. 463] in colloquium convenit;

condiciones non convenerunt,

Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.:

postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum),

id. 9, 23, 15:

signum,

Suet. Oth. 6:

omnia conventura,

Sall. J. 83, 2.— Pass.:

pacem conventam frustra fuisse,

Sall. J. 112, 2:

quibus conventis,

Liv. 30, 43, 7.—

Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.:

mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc.,

Cic. Att. 6, 1, 14:

idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret?

id. Lig. 6, 18:

quicum optime convenisset,

id. Verr. 2, 4, 66, § 147:

nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc.,

Plaut. Capt. 2. 3, 19:

non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat,

Liv. 2, 23, 14:

conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc.,

Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3:

inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse,

Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, homologeitai, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.:

cum de facto convenit, et quaeritur, etc.,

Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72:

de duobus minus convenit,

Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2:

quamquam de hoc parum convenit,

Quint. 5, 10, 2:

quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit,

id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5:

ubi de pace non convenit, signa cecinere,

Flor. 2, 6, 59 al.:

convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc.... seque uti dederent,

Plaut. Am. 1, 1, 70:

convenerat, ne interloquereris,

Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.:

quibus consulibus interierit non convenit,

Nep. Hann. 13, 1:

pacto convenit, etc.,

Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80:

omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc.,

Sall. J. 39, 4:

Patres igitur jurati (ita enim convenerat),

Liv. 30, 40, 12:

pro argento si aurum dare mallent, darent convenit,

id. 38, 11, 8.—

To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.

Lit. (rare):

quae (cupa) inter orbes conveniat... quae (fistula) in columellam conveniat,

Cato, R. R. 21, 1:

conveniebatne in vaginam tuam machaera militis?

Plaut. Ps. 4, 7, 85:

si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire,

Cic. Fin. 3, 14, 46.—More freq.,

Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.

Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.

In or ad aliquid:

ceterae vites in quemvis agrum conveniunt,

Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1:

quid minus in hunc ordinem convenit? etc.,

Cic. Phil. 9, 4, 8:

convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc.,

id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65:

hoc in te unum,

id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.—

Cum aliquā re:

haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi,

Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.—

With dat.:

num videntur convenire haec nuptiis?

Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.—

With acc.:

itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit,

Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).—

With acc. and inf.:

hoc non convenit, me... agrum habere,

Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.—

With in and abl.:

nihil autem minus in perfecto duce quam festinationem... convenire arbitrabatur,

Suet. Aug. 25.—

Absol.: hanc mi expetivi, contigit;

conveniunt mores, etc.,

Ter. And. 4, 2, 13:

nomen non convenit,

id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt;

subducunt: ad nummum convenit,

Cic. Att. 5, 21, 12):

non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor,

Ov. M. 2, 846:

medius ille orationis modus maxime convenit,

Quint. 6, 2, 19 et saep.—

Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).

Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41:

convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere,

id. 3, 685:

dicere causas leti,

id. 6, 708 et saep.:

quo maxime contendi conveniat,

Caes. B. G. 7, 85, 2:

convenit Evandri victos discedere ad urbem,

Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.—

With ut:

quī enim convenit, ut? etc.,

Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit):

si tibi curae Quantae conveniat Munatius,

Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63. —To express assent:

convenit,

well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.—Hence,

convĕnĭens, entis, P. a.

(Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.:

consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui,

Cic. Off. 1, 17, 58; cf.:

convenientes optime propinqui cognatique,

id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7:

recta et convenientia et constantia natura desiderat,

Cic. Off. 3, 8, 35:

conveniens et conjuncta constantia inter augures,

id. Div. 2, 39, 82:

motus,

Lucr. 1, 1029; cf.:

inter se motus,

id. 2, 941.—More frequently,

(Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.

With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4:

dies conveniens cum populi vultu,

Ov. P. 2, 1, 28.—

With dat. (very freq.):

nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis,

Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.:

aut sibi convenientia finge,

Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11:

bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc.,

Plin. Ep. 3, 18, 1:

disciplina convenientissima,

Vell. 1, 6, 3.—

Ad aliquid (rare):

nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas,

Cic. Lael. 5, 17:

sonus ad formam tauri,

Ov. Ib. 436.—

In aliquid (very rare):

forma in illam conveniens amplitudinem,

Vell. 2, 29, 2.—

In aliquā re:

gratulatio conveniens in eā victoriā,

Liv. 45, 19, 3.—

Inter se (rare):

in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

Cic. Off. 1, 40, 144:

inter se motus,

Lucr. 2, 941.—

Absol. (rare):

quod sit aptum atque conveniens,

Quint. 5, 10, 123:

toga,

fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514:

nihil convenientius ducens, quam, etc.,

Suet. Aug. 10.—

Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf.

congruens): convenientius est dici,

Plin. 34, 7, 16, § 35.— Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.— Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.;

most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere),

Cic. Tusc. 5, 28, 82:

convenienter naturae vivere (with congruenter),

id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12:

convenienter sibi dicere (with constanter),

Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546:

convenienter ad praesentem fortunae statum loqui,

Liv. 23, 5, 4.— Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.—

con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose):

facere promissa, stare conventis, reddere deposita,

Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.—As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

prīmōris, e ( nom. sing. not in use), adj. [primus], the first, first (class. in plur.).

In gen. (rare):

imbres,

Varr. R. R. 2, 2:

dentes,

the front teeth, Plin. 7, 16, 15, § 70:

in primore pueritiā,

in earliest childhood, Gell. 10, 19, 3:

anni,

first, earliest, Sil. 1, 511: primori Marte, in the first part or beginning of the war, id. 11, 143:

primore aspectu,

at first sight, Gell. 2, 7, 6.—

In partic.

The foremost part, forepart, tip, end, extremity (class.;

syn. primus): sumere aliquid digitulis primoribus,

with the tips of one's fingers, Plaut. Bacch. 4, 4, 24:

versabatur mihi (nomen) in labris primoribus,

is at my tongue's end, id. Trin. 4, 2, 65:

aliquid primoribus labris attingere,

to touch slightly, Cic. de Or. 1, 19, 87; cf. id. Cael. 12, 28; id. Fragm. ap. Non. 428, 3:

surculum primorem praeacuito obliquum primores digitos duos,

Cato, R. R. 40, 3; Lucil. ap. Non. 427, 27:

eduxique animam in primoribu' naribus,

id. ib. 427, 32:

nasi primoris acumen,

Lucr. 6, 1193:

(pilo) primori inest pyxis ferrea,

Plin. 18, 11, 29, § 112; 10, 33, 51, § 99:

cauda late fusa primori parte,

id. 8, 54, 80, § 216:

vestibulum esse partem domus primorem,

Gell. 16, 5, 2:

in primore libro,

at the beginning of the book, Gell. 1, 18, 3:

usque in primores manus ac prope in digitos,

as far as the forepart of the hands, id. 7, 12:

primori in acie versari,

Tac. H. 3, 21.—

The first in rank or dignity, chief, principal ( poet. and postclass.—In Liv. 24, 20, 13, Weissenb. reads: inpigre conscriptā; v. also Madvig. ad Cic. Fin. 3, 16, 52):

Argivorum viri,

Cat. 68, 87:

feminae,

Tac. A. 2, 29:

venti,

chief, cardinal, Gell. 2, 22.—Hence, subst.: prīmō-res, um, m.

The front rank in battle, etc.:

dum inter primores promptius dimicat, sagittā ictus est,

Curt. 4, 6, 17.—

The men of the first rank, the chiefs, nobles, patricians (cf. princeps):

Amphitruo delegit viros primorum principes,

Plaut. Am. 1, 1, 49:

odio alienae honestatis ereptus primoribus ager,

Liv. 1, 47, 11:

primores populi arripuit,

Hor. S. 2, 1, 69:

civitatum primores atque optimates,

Col. 12, 3, 10:

primores, ac duces,

Juv. 15, 40:

ex primoribus,

Tac. A. 13, 30; 4, 33; Vulg. 2 Macc. 8, 9.

prīmōris, e ( nom. sing. not in use), adj. [primus], the first, first (class. in plur.).

In gen. (rare):

imbres,

Varr. R. R. 2, 2:

dentes,

the front teeth, Plin. 7, 16, 15, § 70:

in primore pueritiā,

in earliest childhood, Gell. 10, 19, 3:

anni,

first, earliest, Sil. 1, 511: primori Marte, in the first part or beginning of the war, id. 11, 143:

primore aspectu,

at first sight, Gell. 2, 7, 6.—

In partic.

The foremost part, forepart, tip, end, extremity (class.;

syn. primus): sumere aliquid digitulis primoribus,

with the tips of one's fingers, Plaut. Bacch. 4, 4, 24:

versabatur mihi (nomen) in labris primoribus,

is at my tongue's end, id. Trin. 4, 2, 65:

aliquid primoribus labris attingere,

to touch slightly, Cic. de Or. 1, 19, 87; cf. id. Cael. 12, 28; id. Fragm. ap. Non. 428, 3:

surculum primorem praeacuito obliquum primores digitos duos,

Cato, R. R. 40, 3; Lucil. ap. Non. 427, 27:

eduxique animam in primoribu' naribus,

id. ib. 427, 32:

nasi primoris acumen,

Lucr. 6, 1193:

(pilo) primori inest pyxis ferrea,

Plin. 18, 11, 29, § 112; 10, 33, 51, § 99:

cauda late fusa primori parte,

id. 8, 54, 80, § 216:

vestibulum esse partem domus primorem,

Gell. 16, 5, 2:

in primore libro,

at the beginning of the book, Gell. 1, 18, 3:

usque in primores manus ac prope in digitos,

as far as the forepart of the hands, id. 7, 12:

primori in acie versari,

Tac. H. 3, 21.—

The first in rank or dignity, chief, principal ( poet. and postclass.—In Liv. 24, 20, 13, Weissenb. reads: inpigre conscriptā; v. also Madvig. ad Cic. Fin. 3, 16, 52):

Argivorum viri,

Cat. 68, 87:

feminae,

Tac. A. 2, 29:

venti,

chief, cardinal, Gell. 2, 22.—Hence, subst.: prīmō-res, um, m.

The front rank in battle, etc.:

dum inter primores promptius dimicat, sagittā ictus est,

Curt. 4, 6, 17.—

The men of the first rank, the chiefs, nobles, patricians (cf. princeps):

Amphitruo delegit viros primorum principes,

Plaut. Am. 1, 1, 49:

odio alienae honestatis ereptus primoribus ager,

Liv. 1, 47, 11:

primores populi arripuit,

Hor. S. 2, 1, 69:

civitatum primores atque optimates,

Col. 12, 3, 10:

primores, ac duces,

Juv. 15, 40:

ex primoribus,

Tac. A. 13, 30; 4, 33; Vulg. 2 Macc. 8, 9.

* * *

pecten, ĭnis, m. [pecto], a comb.

Prop., for the hair, Plaut. Capt. 2, 2, 18; Ov. Am. 1, 14, 15:

deducit pectine crines,

id. M. 4, 311; 12, 409; Petr. 126; Spart. Hadr. 26.—

Transf., of things resembling a comb.

The reed or sley of a weaver's loom:

arguto tenues percurrens pectine telas,

Verg. A. 7, 14; Ov. F. 3, 819; cf. id. M. 6, 58; Varr. L. L. 5, 23, § 113.—

The weaver's art, weaving:

victa est Pectine Niliaco jam Babylonis acus,

Mart. 14, 150, 2.—

An instrument for heckling flax or combing wool, a comb, card, heckle, Juv. 9, 30; Plin. 11, 23, 27, § 77; Claud. Eutr. 2, 382.—

A rake:

tonsam raro pectine verrit humum,

Ov. R. Am. 191; Plin. 18, 30, 72, § 297; Col. 2, 20.—

A clasping of the hands in distress, Ov. M. 9, 299.—Of the mingling of the oars of two vessels:

mixtis obliquo pectine remis,

Luc. 3, 609 dub. (al. pectore).—

Pecten dentium, a row of teeth, Prud. steph. 10, 934.—

A stripe or vein in wood, Plin. 16, 38, 73, § 185.—

The hair of the pubes, Juv. 6, 370; Plin. 29, 1, 8, § 26.—Also, the sharebone, Cels. 8, 1.—

A kind of dance:

Amazonius,

Stat. Achill. 2, 156.—

An instrument with which the strings of the lyre were struck:

jamque eadem digitis, jam pectine pulsat eburno,

Verg. A. 6, 647 Serv.; Juv. 6, 382.—

Transf.

A lyre, Val. Fl. 3, 159.—

A poem or song:

dum canimus sacras alterno pectine Nonas,

i. e. in distichs, Ov. F. 2, 121.—

A kind of shell-fish, a scallop:

pectinibus patulis jactat se molle Tarentum,

Hor. S. 2, 4, 34; Plin. 9, 33, 51, § 101; 9, 51, 74, § 160; 11, 37, 52, § 139; 11, 51, 112, § 267; 32, 11, 53, § 150.—

Pecten Veneris, a plant, perh. Venus's comb, needle-weed, Plin. 24, 19, 114, § 175.

rē̆lĭquĭae (in the poets, also rellĭqu-; cf. religio init.), ārum ( gen. sing. reliquiae, App. Apol. ap. Carm. p. 277, 13), f. [relinquo, I. B. 1.], the leavings, remains, relics, remnant, rest, remainder of any thing.

Lit.

In gen.:

is navem atque omnia, perdidit in mari, Haec bonorum ejus sunt reliquiae,

Plaut. Rud. 1, 3, 17; cf.:

de bonis quod restat reliquiarum,

id. ib. 5, 1, 7:

paucorum mensum sunt relictae reliquiae,

id. Most. 1, 1, 81 Lorenz ad loc.; cf. exercitūs, Auct. B. Alex. 40 fin.:

copiarum,

Nep. Them. 5, 1; cf.:

tantae cladis,

Liv. 22, 56; 43, 10:

pugnae,

id. 5, 12:

belli,

id. 9, 29; Sall. H. 1, 48, 8 Dietsch; Vell. 2, 17, 1:

legionum,

id. 2, 46, 4:

dum belli reliquiae peraguntur,

Just. 22, 8, 6; 15:

Danaūm,

i. e. the remnant of the Trojans who had escaped from the hands of the Greeks, Verg. A. 1, 30; 598; 3, 87 al.:

hujus generis reliquias restare video (sc. hominum),

Ter. Ad. 3, 3, 90: gladiatoriae familiae, * Caes. B. C. 21, 4:

cibi,

excrements, Cic. N. D. 2, 55, 138; so absol., Sen. Const. 13, 1:

hordei,

Phaedr. 5, 4, 3:

vini,

id. 3, 1, 6:

virorum,

Verg. A. 8, 356:

limae,

Plin. 34, 7, 18, § 44; cf. Vulg. Exod. 8, 3.—

In partic.

The leavings, remains, remnants, fragments of food (cf.:

cenarum reliquiae,

App. M. 2, p. 125, 22), Plaut. Curc. 3, 18:

immo si scias reliquiae quae sint,

id. ib. 2, 3, 42:

cras de reliquiis nos volo,

id. Stich. 3, 2, 40:

reliquias ubi videro,

id. Men. 1, 2, 33; 3, 1, 15; id. Pers. 1, 3, 25: Phaedr. 1, 22, 6; Suet. Galb. 22; Petr. 6.— Hence in a double sense: vellem Idibus Martiis me ad cenam (i. e. to the assassination of Cæsar) invitasses: reliquiarum (i. e. Antony) nihil fuisset, Cic. Fam. 12, 4, 1. —

The remains, relics, ashes of a deceased person;

esp. of a body that has been burned: C. Marii sitas reliquias apud Anienem dissipari jussit Sulla victor,

Cic. Leg. 2, 22, 56; [p. 1559] Sen. Ep. 92, 35; Tac. A. 1, 62; 2, 69; 75; 3, 4; Suet. Oth. 10; id. Aug. 100; id. Ner. 38; id. Tib. 54; id. Calig. 3; Just. 11, 15, 15; Verg. A. 5, 47; 4, 343; 6, 227; cf.:

reliquiae (polypi) adservatae miraculo pependere pondo DCC.,

Plin. 9, 30, 48, § 93.—Hence in a double sense:

si funus id habendum sit, quo non amici conveniunt ad exsequias cohonestandas, sed bonorum emptores, ut carnifices ad reliquias vitae lacerandas et distrahendas,

Cic. Quint. 15, 50.—

The (unconsumed) remains of the flesh of a sacrifice (different from exta), Suet. Aug. 1.—

Trop., remnants, remains, remainder, rest, etc.:

animaï reddidit omnes,

Lucr. 3, 656:

vis illius aestus Reliquias vitae membris ex omnibus aufert,

id. 6, 825:

motus vitalis,

id. 2, 955:

donec reliquias maxime reliquiae rerum earum moventur in animis et agitantur, de quibus vigilantes aut cogitavimus aut agimus,

Cic. Div. 2, 67, 140:

pristinae fortunae,

id. Sull. 1, 1:

maximi belli,

id. Prov. Cons. 8, 19:

quam palmam utinam di immortales, Scipio, tibi reservent, ut avi reliquias persequare,

i. e. the finishing of the Punic war, id. Sen. 6, 19:

id cum est apud oratores frequentissimum, tum etiam in usu cottidiano quasdam reliquias habet,

Quint. 8, 5, 1.

rē̆lĭquĭae (in the poets, also rellĭqu-; cf. religio init.), ārum ( gen. sing. reliquiae, App. Apol. ap. Carm. p. 277, 13), f. [relinquo, I. B. 1.], the leavings, remains, relics, remnant, rest, remainder of any thing.

Lit.

In gen.:

is navem atque omnia, perdidit in mari, Haec bonorum ejus sunt reliquiae,

Plaut. Rud. 1, 3, 17; cf.:

de bonis quod restat reliquiarum,

id. ib. 5, 1, 7:

paucorum mensum sunt relictae reliquiae,

id. Most. 1, 1, 81 Lorenz ad loc.; cf. exercitūs, Auct. B. Alex. 40 fin.:

copiarum,

Nep. Them. 5, 1; cf.:

tantae cladis,

Liv. 22, 56; 43, 10:

pugnae,

id. 5, 12:

belli,

id. 9, 29; Sall. H. 1, 48, 8 Dietsch; Vell. 2, 17, 1:

legionum,

id. 2, 46, 4:

dum belli reliquiae peraguntur,

Just. 22, 8, 6; 15:

Danaūm,

i. e. the remnant of the Trojans who had escaped from the hands of the Greeks, Verg. A. 1, 30; 598; 3, 87 al.:

hujus generis reliquias restare video (sc. hominum),

Ter. Ad. 3, 3, 90: gladiatoriae familiae, * Caes. B. C. 21, 4:

cibi,

excrements, Cic. N. D. 2, 55, 138; so absol., Sen. Const. 13, 1:

hordei,

Phaedr. 5, 4, 3:

vini,

id. 3, 1, 6:

virorum,

Verg. A. 8, 356:

limae,

Plin. 34, 7, 18, § 44; cf. Vulg. Exod. 8, 3.—

In partic.

The leavings, remains, remnants, fragments of food (cf.:

cenarum reliquiae,

App. M. 2, p. 125, 22), Plaut. Curc. 3, 18:

immo si scias reliquiae quae sint,

id. ib. 2, 3, 42:

cras de reliquiis nos volo,

id. Stich. 3, 2, 40:

reliquias ubi videro,

id. Men. 1, 2, 33; 3, 1, 15; id. Pers. 1, 3, 25: Phaedr. 1, 22, 6; Suet. Galb. 22; Petr. 6.— Hence in a double sense: vellem Idibus Martiis me ad cenam (i. e. to the assassination of Cæsar) invitasses: reliquiarum (i. e. Antony) nihil fuisset, Cic. Fam. 12, 4, 1. —

The remains, relics, ashes of a deceased person;

esp. of a body that has been burned: C. Marii sitas reliquias apud Anienem dissipari jussit Sulla victor,

Cic. Leg. 2, 22, 56; [p. 1559] Sen. Ep. 92, 35; Tac. A. 1, 62; 2, 69; 75; 3, 4; Suet. Oth. 10; id. Aug. 100; id. Ner. 38; id. Tib. 54; id. Calig. 3; Just. 11, 15, 15; Verg. A. 5, 47; 4, 343; 6, 227; cf.:

reliquiae (polypi) adservatae miraculo pependere pondo DCC.,

Plin. 9, 30, 48, § 93.—Hence in a double sense:

si funus id habendum sit, quo non amici conveniunt ad exsequias cohonestandas, sed bonorum emptores, ut carnifices ad reliquias vitae lacerandas et distrahendas,

Cic. Quint. 15, 50.—

The (unconsumed) remains of the flesh of a sacrifice (different from exta), Suet. Aug. 1.—

Trop., remnants, remains, remainder, rest, etc.:

animaï reddidit omnes,

Lucr. 3, 656:

vis illius aestus Reliquias vitae membris ex omnibus aufert,

id. 6, 825:

motus vitalis,

id. 2, 955:

donec reliquias maxime reliquiae rerum earum moventur in animis et agitantur, de quibus vigilantes aut cogitavimus aut agimus,

Cic. Div. 2, 67, 140:

pristinae fortunae,

id. Sull. 1, 1:

maximi belli,

id. Prov. Cons. 8, 19:

quam palmam utinam di immortales, Scipio, tibi reservent, ut avi reliquias persequare,

i. e. the finishing of the Punic war, id. Sen. 6, 19:

id cum est apud oratores frequentissimum, tum etiam in usu cottidiano quasdam reliquias habet,

Quint. 8, 5, 1.

acclāmātĭo ( adc.), ōnis, f. [acclamo], a calling to, an exclamation, shout.

In gen.:

acuta atque attenuata nimis,

Auct. Her. 3, 12, 21;

the calling of the shepherd,

Col. 7, 3, 26; so in plur., id. 6, 2, 14.—

In partic.

A cry of disapprobation (so esp. in the time of the republic):

ei contigit non modo ut adclamatione, sed ut convicio et maledictis impediretur,

Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; 2, 1, 2; quanto jam levior est adclamatio, C. Rabir. 18; id. de Or. 2, 83, 339 etc.; Suet. Dom. 23 al.—

On the contrary, esp. later, a shout of approbation (e. g. on the appearance of a person honored by the people), a huzza:

adclamationes multitudinis assentatione immodica pudorem operantis,

Liv. 31, 15, 2; so Suet. Caes. 79; id. Aug. 58; id. Oth. 6 (made by the voice; while plausus is made with the hands, Quint. 8, 3, 3).—

Rhetor. a figure of speech = exclamatio, epiphônêma, exclamation, Quint. 8, 5, 11.

acclāmātĭo ( adc.), ōnis, f. [acclamo], a calling to, an exclamation, shout.

In gen.:

acuta atque attenuata nimis,

Auct. Her. 3, 12, 21;

the calling of the shepherd,

Col. 7, 3, 26; so in plur., id. 6, 2, 14.—

In partic.

A cry of disapprobation (so esp. in the time of the republic):

ei contigit non modo ut adclamatione, sed ut convicio et maledictis impediretur,

Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; 2, 1, 2; quanto jam levior est adclamatio, C. Rabir. 18; id. de Or. 2, 83, 339 etc.; Suet. Dom. 23 al.—

On the contrary, esp. later, a shout of approbation (e. g. on the appearance of a person honored by the people), a huzza:

adclamationes multitudinis assentatione immodica pudorem operantis,

Liv. 31, 15, 2; so Suet. Caes. 79; id. Aug. 58; id. Oth. 6 (made by the voice; while plausus is made with the hands, Quint. 8, 3, 3).—

Rhetor. a figure of speech = exclamatio, epiphônêma, exclamation, Quint. 8, 5, 11.

al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.

A.. Lit., to bind to something:

ad statuam,

Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

ad palum,

id. ib. 2, 5, 28, § 71;

so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

Macr. S. 2, 3:

leones adligati,

Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—

In gen., to bind, to bind up, bind round:

dolia,

Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

adligatum vulnus,

Liv. 7, 24:

oculus adligatus,

Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

adliga, inquam, colliga,

Plaut. Ep. 5, 2, 26:

cum adligāsset Isaac filium,

Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

adligari se ac venire patitur,

Tac. G. 24:

adligetur vinculo ferreo,

Vulg. Dan. 4, 12:

catenis,

ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

adligare caput lanā,

Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

lac adligatum,

curdled, Mart. 8, 64.—

Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

Plaut. Ep. 3, 2, 33:

jure jurando adligare aliquem,

id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

hic furti se adligat,

shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

homo furti se astringet,

Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

1324): adligare se scelere,

Cic. Planc. 33:

adligatus sponsu,

Varr. L. L. 6, 7 med.:

nuptiis adligari,

Cic. Clu. 179:

lex omnes mortales adligat,

id. ib. 54:

non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

id. Planc. 33, 81:

stipulatione adligari,

id. Q. Rosc. 34:

more majorum,

id. Sest. 16:

ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

id. Lael. 12, 42:

ne forte quā re impediar et adliger,

id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

adligatus es uxori,

Vulg. 1 Cor. 7, 27:

legi,

ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—

*

Adligatus calculus, in games of chess,

a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.

A.. Lit., to bind to something:

ad statuam,

Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

ad palum,

id. ib. 2, 5, 28, § 71;

so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

Macr. S. 2, 3:

leones adligati,

Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—

In gen., to bind, to bind up, bind round:

dolia,

Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

adligatum vulnus,

Liv. 7, 24:

oculus adligatus,

Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

adliga, inquam, colliga,

Plaut. Ep. 5, 2, 26:

cum adligāsset Isaac filium,

Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

adligari se ac venire patitur,

Tac. G. 24:

adligetur vinculo ferreo,

Vulg. Dan. 4, 12:

catenis,

ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

adligare caput lanā,

Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

lac adligatum,

curdled, Mart. 8, 64.—

Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

Plaut. Ep. 3, 2, 33:

jure jurando adligare aliquem,

id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

hic furti se adligat,

shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

homo furti se astringet,

Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

1324): adligare se scelere,

Cic. Planc. 33:

adligatus sponsu,

Varr. L. L. 6, 7 med.:

nuptiis adligari,

Cic. Clu. 179:

lex omnes mortales adligat,

id. ib. 54:

non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

id. Planc. 33, 81:

stipulatione adligari,

id. Q. Rosc. 34:

more majorum,

id. Sest. 16:

ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

id. Lael. 12, 42:

ne forte quā re impediar et adliger,

id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

adligatus es uxori,

Vulg. 1 Cor. 7, 27:

legi,

ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—

*

Adligatus calculus, in games of chess,

a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.

A.. Lit., to bind to something:

ad statuam,

Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

ad palum,

id. ib. 2, 5, 28, § 71;

so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

Macr. S. 2, 3:

leones adligati,

Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—

In gen., to bind, to bind up, bind round:

dolia,

Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

adligatum vulnus,

Liv. 7, 24:

oculus adligatus,

Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

adliga, inquam, colliga,

Plaut. Ep. 5, 2, 26:

cum adligāsset Isaac filium,

Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

adligari se ac venire patitur,

Tac. G. 24:

adligetur vinculo ferreo,

Vulg. Dan. 4, 12:

catenis,

ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

adligare caput lanā,

Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

lac adligatum,

curdled, Mart. 8, 64.—

Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

Plaut. Ep. 3, 2, 33:

jure jurando adligare aliquem,

id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

hic furti se adligat,

shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

homo furti se astringet,

Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

1324): adligare se scelere,

Cic. Planc. 33:

adligatus sponsu,

Varr. L. L. 6, 7 med.:

nuptiis adligari,

Cic. Clu. 179:

lex omnes mortales adligat,

id. ib. 54:

non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

id. Planc. 33, 81:

stipulatione adligari,

id. Q. Rosc. 34:

more majorum,

id. Sest. 16:

ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

id. Lael. 12, 42:

ne forte quā re impediar et adliger,

id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

adligatus es uxori,

Vulg. 1 Cor. 7, 27:

legi,

ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—

*

Adligatus calculus, in games of chess,

a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.